De Amsterdamse kamergekte

Dan toch maar naar Utrecht?

Inmiddels ben ik al bijna drie maanden ermee bezig: een kamer vinden in Amsterdam. De vorige vier keer dacht ik al dat het moeilijk was, maar zoals deze keer heb ik het nog nooit meegemaakt. Een helse zoektocht die me inmiddels nogal begint op te breken, want hóé graag wil ik weer de stad intrekken om mijn leven vorm te geven? De laatste maanden dat ik Breekjaar deed (eind 2014) was ik er steeds meer over aan het denken wat ik nou echt wilde, waar ik naar verlangde. Eigenlijk was het allemaal best wel duidelijk: een echt plekje voor mezelf waar ik me vrij zou voelen om te doen en laten wat ik wilde. Een of twee huisgenoten die er niet al te veel waren, maar met wie ik wel zo nu en dan zou kunnen eten of bank hangen. En verder tijd voor mezelf en mijn hobby’s, een leuke sportschool, een bijbaantje en een goede therapeut. Niet te moeilijk, niet te veel, maar wel een zodanige invulling, dat ik wat meer structuur en een stabiele basis in mijn leven zou hebben. En, ook niet onbelangrijk: een focus (beter in mijn vel zitten).

Een lekker leven in Amsterdam
Vrijwel gelijk nadat ik de kamer in Amsterdam Noord verliet, vertrok ik naar een geweldige kamer van 20 m2 in “hartje” Amsterdam: Oud-West. Een leuke tijd die ik invulde met wat werken via het uitzendbureau, de stad in, skeeleren of fietsen in het Vondelpark, heel veel schrijven (in de Coffee Company – voor elke stemming een andere) en “dingen regelen”. Helaas was deze periode maar van korte duur, want eind januari moest ik de kamer alweer uit en ging ik een weekje met pa en broers skieën in Noord-Italië. Eenmaal thuis hervatte ik de kamerjacht, met in mijn achterhoofd het idee, dat ik per 1 maart wel weer in Amsterdam zou zitten en mijn leven kon gaan oppakken. Eind februari was namelijk definitief de knoop doorgehakt: ik zou stoppen met Breekjaar. Er was dus weer ruimte voor een nieuwe, rustige invulling… ín Amsterdam! Maar nee, dat liep toch wat anders dan gedacht…

Een nieuw perspectief
Na twee maanden bij mijn ouders zitten, begon mijn geduld steeds meer op te raken. Ik wilde wel weer wat anders: een eigen leven, stappen zetten. Ergens mee bezig gaan: een perspectief in mijn leven. Op een zonnige dag in april, besloot ik daarom maar eens het advies van mijn ouders op te volgen. Hoewel Amsterdam een stad naar mijn hart is, realiseerde ik me ook wel dat dit inderdaad zo niet ging werken en ik maar eens buiten Amsterdam moest gaan kijken. Verder dan Utrecht wilde ik niet: die stad leek me al een totaal andere wereld, maar ken ik nog enigszins en ligt goed ten opzichten van Amsterdam en het thuisfront. Van velen had ik al wel gehoord hoe moeilijk Utrecht toch wel niet was en hoe duur en hoe… Nou ja, in ieder geval kwam het op mij over alsof het vrijwel gelijk was aan Amsterdam, waar je op een gegeven moment van 350 euro voor een kamer van 16 m2 in kamers van 8-10 m2 voor 550 euro gaat denken (als je (zo goed als) binnen de ring wilt zitten in ieder geval). Maar ik deed die dag een grootsche ontdekking gedaan…
Waar je in Amsterdam voor 300-350 euro NIKS krijgt (tenzij je in de Bijlmer of Osdorp wilt zitten of de gelukkige bent met een goedkoop kraakpandje of containerwoning), krijg je in Utrecht maarliefst 15 m2 in een prima wijk! Ben je bereid daar nog eens 100-150 euro bij op te tellen, wees dan gelukkig met 15 m2 op een redelijke plek rond de ring van Amsterdam; in Utrecht heb je 20 m2. En heb je de mogelijkheid om je geld echt lekker te laten rollen (600 flappies) dan kun je intrek nemen in een stulpje van 5-10 m2 in de Pijp/Jordaan óf 15-20 m2 binnen/rond de ring; in Utrecht… jahaa, heb je voor datzelfde geld 30 m2 op de meest hippe plekken! O ja, en niet te vergeten: het aanbod is ook nog eens 5 keer zoveel (en de vraag de helft minder?)… (Moet je alleen nog even uitgekozen worden 😉 )

Op ontdekkingstocht
Dus ja, toen was het voor mijn ouders (en mij?) wel duidelijk. Ik ben maar op wat kamers (stuk of 30) gaan reageren en werd binnen de korste keren voor maarliefst 10 (!) uitgenodigd. De leukste vijf koos ik uit, regelde een AirBnB in Utrecht (ja, ik heb hele lieve ouders…) en stapte vol goede moed de trein in naar Utrecht: twee dagen de stad verkennen en kamers kijken. “Helaas”, als je het zo wilt noemen, kan ik niet anders dan zeggen dat mijn vermoeden werd bevestigd: Amsterdam en Utrecht schelen wezenlijk van elkaar. Waar Amsterdam uitbundig, brutaal en bedrijvig is, is Utrecht ingetogen, bescheiden en rustig. Een beschaafde en overzichtelijke stad, zo zou ik’t bij eerste oogopslag noemen. De mensen zij vrij degelijk (tot saai) gekleed, nergens is het écht druk (behalve op de terrasjes op Neude en Ledig Erf) en alles is op loopafstand. Daarnaast hangt er een gemoedelijke en vriendelijke sfeer, zijn de verkeersregels duidelijk (hetzelfde als in Amsterdam, maar worden netjes opgevolgd) en alles ligt er netjes bij.

Levendig Amsterdam en rustig Utrecht… of toch niet?
Amsterdam daarentegen barst van de persoonlijkheid en diversiteit. Een stad vol ambitieuze individuen die zich allemaal willen laten zien en bewijzen. Niemand neemt een blad voor de mond en het is een wonder dat fietsers zich riskeren (en overleven) tussen de druk toeterende auto’s. Eén grote chaos en een drukte van jewelste, maar toch houd ik van die stad. Het heeft kleur, excentriciteit en een mening. Er is altijd wat te doen, voor ieder wat wils en alles is om de hoek: van de supermarkt tot de sportschool, het park tot een leuk restaurantje. En brutaal en arrogant of niet (‘Hey klootzak, kijk es uit!’ hoor je nog al eens in het verkeer), op de juiste plekken en in relaxtere omstandigheden hangt er (bijna) altijd een goede sfeer. Bovendien geeft het internationale karakter een mooie extra dimensie aan de stad.* Er is alleen één ding waarin ik me in Utrecht heb vergist: de studenten. Laat je niet misleiden door het met zorg gekamde haar, de nette spijkerbroeken, strak gestreken blousen en de ernst waarmee ze de studie benaderen: ze zuipen en feesten erop los. Ja, het Utrechtse verenigingen/studentenleven is naar mijn idee een stuk wilder dan dat in Amsterdam. Daar zie je de studenten vooral naar (huis)feestjes en gezellig caféetjes gaan en zijn het de toeristen die de stad onveilig maken. In Utrecht staat er in elke advertentie, naast hun leeftijd en studie, bij welke studentenvereniging de huisgenoten aangesloten zijn…

Tsja, en dat was het dan, mijn beschouwing (?) over Utrecht en Amsterdam. Welke stad het nu wordt? Dat hangt ervanaf waar ik een kamer kan krijgen. Het liefst nog steeds in Amsterdam, maar ik besef nu ook dat ik concessies moet gaan doen. Liever een mooie, ruime kamer in de binnenstad van Utrecht, dan een donker, kil hok in Osdorp.

*Dat zeg ik alleen omdat het leuk klinkt: in het echt vind ik al die kut toeristen schijt irritant en geeft het gebrek eraan Utrecht een hoop rust en kalmte. Aan de andere kant: door het internationale karakter, is er een grote diversiteit aan restaurantjes en supermarkten, da’s dan wel weer leuk!

Beveiligd: Mijn Paaspop avontuur

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Achter de schermen II

Wat je op Facebook ziet; hoe het er in het echt uitziet…

In mijn vorige artikel schreef  ik over wat je van de buitenkant ziet en hoe iemand zich van binnen kan voelen, dat iedereen onzeker is en dat we meer onze emoties “moeten” tonen. Dit is een vervolg op het artikel van vorige week, maar dan specifiek op Facebook gericht.

Als ik over mijn Facebook nieuwsoverzicht scroll, passeren vaak verschillende gevoelens de revue. Blijdschap, boosheid, verwondering, verrukking, angst en verdriet. Maar wat ik ook vaak voel, is afgunst: een gevoel dat vast meer mensen kennen en voor sommigen zelfs de reden is Facebook definitief vaarwel te zeggen. Een leuk vakantiekiekje, nieuwe profielfoto, plaatjes van een geweldig feest of geslaagd diner met een geliefde… Verhalen over een vette roadtrip, succesvolle danscarrière of meest gave festival wat er bestaat en natuurlijk al die “mieterse” evenementen waar iedereen heengaat. Tel dat bij een al sombere stemming op en je zou spontaan van deze aardbol willen verdwijnen. Het “lullige” hieraan: je ziet of leest alleen momentopnames. De volledige beleving en het hele verhaal speelt zich alleen af achter de schermen; jij krijgt alle flarden op een lange pagina te verwerken. Geen wonder dat we vaak in mineur zijn over onszelf en onze eigen levens: door al die succeservaringen en perfecte levens van anderen krijgen we het gevoel dat er heel wat aan ons schort en we op moeten klimmen naar dat volmaakte plaatje (ons eigen gecreëerde ideaal).

Dat mensen alleen deze momenten delen is echter niet zo gek. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het puur voor de aandacht en jaloezie doen, want daardoor voelen zij zich beter (wat wederom, niet te vergeten, uit onzekerheid voortkomt: als je zeker over jezelf bent, heb je geen bevestiging van anderen nodig). Maar ik denk dat toch wel het merendeel (ik tenminste) deze momenten erop zet, omdat we er daadwerkelijk van genoten, schrokken of het ons raakten en we graag die “beleving” met anderen willen delen. Zie het als een stukje van jezelf, dat je aan anderen laat zien: we spreken elkaar tegenwoordig steeds minder in real life, dus is Facebook een handige plek om iedereen van jou en jouw leven op de hoogte te houden. En zeg nou zelf: van plaatjes en verhalen over wat er allemaal misgaat, wordt niemand vrolijk, en íédereen hoeft het “leed” toch ook niet te weten?

Ik moet denken aan afgelopen kerst. We zouden een vijfgangendiner maken, m’n moeder en ik. Ik wist wel dat het veel was, maar we gingen er toch voor. Eerst even leuk optutten en gezellig op de foto, om vervolgens te knallen in de keuken. Na anderhalf uur zwoegen maakte ik vol trots een foto van mijn meesterwerkje en postte die samen met de andere foto op Facebook: een stralende ik en een prachtig diner, kan niet anders dan dat de avond ook zo was. Daarna volgde echter nog een serie gerechten die voorbereid moest worden, waardoor de moeheid en chagrijnigheid al gauw de boventoon voerden. Tegen het einde van de avond sloot ik me huilend op in mijn kamer en na met mijn moeder gepraat te hebben, ging ik naar bed: pakjes zouden het niet meer worden vanavond. Ik had pijn in mijn benen, was moe en voelde me ellendig: te veel prikkels en gedoe op één avond. Maar die kanttekening plaatste ik natuurlijk niet op Facebook. Ik wás blij met het resultaat van het diner en ik vóélde me blij op de foto met mijn moeder, maar dat was slechts een deel van de avond.

Hetzelfde gold voor mijn verjaardag. Ik wilde het op de dag zelf graag met vriendinnen vieren en had allerlei lekkere hapjes en drankjes ingeslagen, een “party playlist” in elkaar gezet en kaartjes geregeld voor een 80’s/ 90’s party later die avond. Twee oude klasgenoten die ik al een jaar niet had gezien kwamen als eerst. Het was als vanouds. We kletsten gezellig, maakten grapjes en aten van de hapjes. Al met al een leuk tafereeltje, dus daar moest even een foto van gemaakt worden; konden wij er zelf ook gelijk op. Twee minuten later stonden de foto’s op Facebook. Twee úúr later kwamen mijn twee “beste” vriendinnen eindelijk aankakken (inclusief chagrijnig huisgenootje), zonder verontschuldiging of cadeautje (daar had ik ook niet om gevraagd, maar van een van de twee toch op gehoopt, aangezien zij niet het hele land door hoefde te reizen) en met de vraag of we bijna zouden vertrekken. Vervolgens vertrokken ze in de club ook alweer na een half uurtje en kwam het er uiteindelijk op neer, dat ik het voor mezelf leuk moest maken.

Dat waren de complete verhalen achter de foto’s. Maar ga ik dat allemaal op Facebook zetten…? Nee. En zo belandden in feite “halve” verhalen, foto’s en mededelingen op Facebook, zonder dat je weet wat er verder gebeurde of hoe iemand zich er (echt) bij voelde. Slechts een greep uit ieders enerverende leven vol pieken, dalen en dagelijkse rompslomp belandt op ons nieuwsoverzicht. Maar staan we daarbij stil? Nee. We kijken louter naar de perfecte stukken en voelen ons kutter en kutter over onszelf en ons leven. Mislukkelingen, want dat ideaal gaan we nooit bereiken…

Gelukkig kan ik je nu mededelen, dat NIEMAND dat ideaal gaat bereiken. Succesvol zijn op elk gebied kan namelijk niet. We lopen allemaal tegen dingen aan en maken allemaal vreselijke dingen mee. Natuurlijk hoef je niet alles met een publiek van 500 man te delen en is het leuker leuke of inspirerende dingen te delen, maar laat er dan in ieder geval het besef zijn, dat er geen ideaal bestaat en dat we dat zelf verzonnen hebben. Laten we stoppen met elkaar constant in de gaten houden en zelf de schijn ophouden, dat we alles top voor elkaar hebben, er nooit iets aan het handje is en we super stevig in onze schoenen staan (óf het tegenovergstelde…). Laat jezelf zien, zoals je bent en niet om bepaalde reacties uit te lokken. Weeg af wat je wel en niet online zet en wat je ermee wilt bereiken. Sommige dingen hoeft niet iedereen te weten. En heb je het gevoel dat je inderdaad altijd dingen erop zet om bevestiging of medelijden te krijgen, denk er dan eens over na om hulp van buitenaf te zoeken of aan je zelfvertrouwen te werken. Niemand is perfect, iedereen is anders.

– MIJ, 4 april 2015